Streszczenie:
(współautor: Michał Ramsza)
Metoda "antymanipulacyjna" Kontka ma zmniejszać skłonność do manipulacji strategicznej w głosowaniach typu jury konkursu muzyki poważnej. Każdy juror stawia ocenę punktową kandydatom, następnie obliczamy średnią ocen i odległość wektora ocen każdego jurora od tej średniej. Wektory najdalsze od średniej odrzucamy i obliczamy średnią pozostałych, która daje wynik końcowy. Metoda ta była przedstawiana na tym seminarium rok temu. Obecnie próbujemy zaksjomatyzować tę metodę. Pierwsze pytanie jakie postawiliśmy, to czy da się tę metodę zastąpić przez jakiś ranking. Rankingi zaksjomatyzowal Young. Wśród jego aksjomatów jest warunek spójności polegający na tym, że jeśli głosujących podzielimy na dwie rozłączne grupy i każda będzie głosować osobno, to w przypadku, gdy obie grupy wyznaczą tego samego zwycięzcę, będzie on też wyznaczony przez głosowanie wspólne obu grup. Metoda antymanipulacyjna, definiowana w różnych wariantach, nie spełnia tego warunku. Kontrprzykłady uzyskano na bazie głosowań w ostatnim konkursowi im. Wieniawskiego za pomocą programu komputerowego.

Streszczenie:
Seminarium będzie miało charakter roboczy; przedstawię pewne nowe pomysły / szczegółowe propozycje rozszerzeń najprostszych wersji wartości "wspólnego worka", które to pojęcie zaproponowałem na seminarium w marcu br. Poniżej streszczenie tamtego referatu:
Zaproponuję pewne ujednolicone podejście do paru różnych klas wartości gier kooperacyjnych, definiowanych jako wartości oczekiwane udziałów graczy w zyskach koalicji złożonej ze wszystkich graczy przy losowym porządku jej powstawania. Przy każdym uporządkowaniu gracz zachowuje pewną ustaloną część swego krańcowego wkładu w koalicję złożoną z niego oraz jego poprzedników w tym uporządkowaniu, a reszta wkładu idzie do wspólnej puli, która na koniec jest w jakiś sposób dzielona pomiędzy wszystkich graczy. Pierwsze wartości tego typu wprowadził Joosten, który założył, że każdy z graczy w każdej konfiguracji zachowuje ten sam procent swego krańcowego wkładu, a zawartość wspólnego worka jest dzielona równo między wszystkich; wartości otrzymywane w ten sposób to tzw. egalitarne wartości Shapleya. Zamierzam przyjrzeć się wartościom powstającym przy bardziej wyszukanych regułach zachowywania własnej części wkładu i dzielenia wspólnego worka. Gdy wspólna pula jest dzielona równo, a udział gracza w jego wkładach zależy tylko od jego miejsca w uporządkowaniu, otrzymujemy podklasę wartości proceduralnych. Gdy zaś jedno i / lub drugie jest wyznaczone przez (być może nierówne) wagi przypisane graczom, dostajemy rozmaite interesujące niesymetryczne uogólnienia.

Streszczenie:
W referacie zaproponuję pewne ujednolicone podejście do paru różnych klas wartości gier kooperacyjnych, definiowanych jako wartości oczekiwane udziałów graczy w zyskach koalicji złożonej ze wszystkich graczy przy losowym porządku jej powstawania. Przy każdym uporządkowaniu gracz zachowuje pewną ustaloną część swego krańcowego wkładu w koalicję złożoną z niego oraz jego poprzedników w tym uporządkowaniu, a reszta wkładu idzie do wspólnej puli, która na koniec jest w jakiś sposób dzielona pomiędzy wszystkich graczy. Pierwsze wartości tego typu wprowadził Joosten, który założył, że każdy z graczy w każdej konfiguracji zachowuje ten sam procent swego krańcowego wkładu, a zawartość wspólnego worka jest dzielona równo między wszystkich; wartości otrzymywane w ten sposób to tzw. egalitarne wartości Shapleya. Zamierzam przyjrzeć się wartościom powstającym przy bardziej wyszukanych regułach zachowywania własnej części wkładu i dzielenia wspólnego worka. Gdy wspólna pula jest dzielona równo, a udział gracza w jego wkładach zależy tylko od jego miejsca w uporządkowaniu, otrzymujemy podklasę wartości proceduralnych. Gdy zaś jedno i / lub drugie jest wyznaczone przez (być może nierówne) wagi przypisane graczom, dostajemy rozmaite interesujące niesymetryczne uogólnienia.

Streszczenie:
Na bazie analizy głosowań jury w finale ostatniego konkursu Wieniawskiego powstała pewna metoda głosowania, która ma na celu ograniczyć manipulacje jurorów. Najpierw jurorzy głosują metodą Bordy, potem wyznaczana jest dla każdego uczestnika średnia punktacja jurorów. Następnie dla każdego jurora oblicza się odległość (według metryki "Manhattan" – ulicowej) jego punktacji od punktacji średniej i 20% (zaokrąglenia w dół) jurorów najbardziej odległych od średniej zostaje odrzuconych (ich nazwiska podaje się do wiadomości publicznej lub nie), a wynik się oblicza używając tylko punktacji pozostałych. Ta metoda ma dobre antymanipulacyjne własności, co potwierdzają rozważania teoretyczne i eksperymenty. W eksperymentach sprawdzono, jak manipulują respondenci używając różnych wariantów tej metody. Rozważania teoretyczne wskazują na wyższość tej metody w stosunku do metody polegającej na odrzucaniu skrajnych wyników. Problemem otwartym jest aksjomatyzacja. Powstaje pytanie, czy rzeczywiście zdarzają się kliki jurorów. Do odpowiedzi na to pytanie próbujemy wykorzystać teorię sieci.