Optymalizacja Ekstremalna (ang. Extremal Optimization, EO) jest efektywną metaheurystyką optymalizacyjną, należącą do dziedziny metod ewolucyjnych. Charakteryzuje się niską złożonością czasową i pamięciową, i jest szczególnie przydatna do rozwiązywania problemów optymalizacji kombinatorycznej. Referat przedstawi prace dotyczące zarówno zastosowania metody EO do rozwiązywania złożonych problemów równoważenia obciążeń procesorów obliczeniowych w systemach rozproszonych, jak również rozwinięcia samej metody EO, opracowane w ostatnim czasie w ZAK IPI. Zaprezentowany zostanie algorytm Optymalizacji Ekstremalnej ze Sterowaną Zmianą Stanu (ang. Extremal Optimization with Guided Search, EO-GS), który jest efektywnym rozszerzeniem klasycznej metody EO o zmianę stanów systemu sterowaną wiedzą dziedzinową (w miejsce całkowicie losowej zmiany stanu stosowanej w oryginalnej metodzie EO).

Metaheurystyka EO-GS została zastosowana w nowym algorytmie równoważenia obciążenia procesorów w systemie rozproszonym. Algorytm ten zaimplementowano w symulatorze rozproszonego systemu równoległego SimDevs, działającym w oparciu o formalizm DEVS. Kolejnym etapem badań było opracowanie równoległej Optymalizacji Ekstremalnej (ang. Parallel Extremal Optimization). W ramach tych badań rozwinięto ogólną metodologię zrównoleglenia algorytmu EO i zidentyfikowano różne warianty równoległego przeszukiwania przestrzeni rozwiązań w algorytmie EO i EO-GS.

Zaproponowane algorytmy zostały poddane badaniom eksperymentalnym, polegającym na równoważeniu obciążenia w trakcie symulowanego wykonywania aplikacji rozproszonych.

Zaprezentujemy nową metodę redukcji przestrzeni planów w dziedzinie obiektowej. Pierwotną motywacją naszej pracy była chęć usprawnienia syntezy zbioru wszystkich sposobów kompozycji usług sieciowych w ramach systemu PlanICS. W uproszczonej, abstrakcyjnej wersji, kompozycja usług zakłada iż żadne obiekty nie są zużywane: np. zasoby spożytkowane w celu wyprodukowania pojazdu mogą posłużyć produkcji kolejnego. Jak się okazuje, pozwala to na liniową i monotoniczną reprezentację planów kompozycji. Pokazujemy, jak dokonać w uproszczonej, liniowej dziedzinie planowania syntezy zbiorów usług, które nie mogą być nośnikiem żadnego planu w dziedzinie pierwotnej. Zbiory te nazywane przez nas 'nie-planami', pozwalają na znaczną redukcję przestrzeni przeszukiwania w dziedzinie pierwotnej. Metoda cechuje się pewną ogólnością i może być stosowana jako heurystyka przy analizie wielu problemów trudnych.

The talk overviews recent developments in Cryptology with a commentary about the future research directions. The seminar consists of four parts: private-key cryptography, public-key cryptography, multiparty computations and introduction to cryptanalysis (if time permits). The private-key cryptography covers history behind development of DES and cryptographic competitions that include AES, SHA-3 and CAESAR. The public-key cryptography starts from the Diffie-Hellman key agreement, ElGamal and RSA schemes. Bilinear pairing is introduced and its applications briefly discussed. We also define certificateless public-key and NTRU public-key schemes. This part is concluded by discussion on homomorphic encryption. Next we introduce MPC, its security models and solutions. The last part shows main analytical tools needed to evaluate security of cryptographic systems. This includes linear, differential, and algebraic cryptanalyses and cube attack. Referat zostanie wygłoszony w j. angielskim

Wydawałoby się, że w Podstawach Informatyki jest wszystko jasne. Tak jest dla obliczeń na prostych typach.

Czym są obliczenia na obiektach wyższych rzędów, np. funkcjach, funkcjonałach czy relacjach? Są one wtedy traktowane jako obiekty i mogą być argumentami jeszcze wyższych funkcji i relacji. Nie jest to tylko problem teoretyczny. Programiści chcą używać i używają(?) takich obiektów w praktyce programowania, np. języki funkcyjne (np. Haskell, Coq CoIC), programowanie strukturalne, generic programing. Jaki jest współczesny paradygmat w Informatyce?

Jeśli chodzi o architekturę komputera i języki programowania, to według John Backus (1977 ACM Turing Award lecture ``Can Programming Be Liberated from the von Neumann Style?''), paradygmat ten polega na izomorfizmie pojęciowym pomiędzy architekturą komputera według von Neumanna (jedyna jaka jest) a językami programowania. Języki programowania są abstrakcyjną (na wyższym poziomie abstrakcji) kopią komputera von Neumanna.

Jeśli chodzi o programowanie na obiektach wyższych rzędów, to ten paradygmat sprowadza się do tzw. ``lazy evaluation'', czyli do symbolicznego przetwarzania termów (nazw) odnoszących się od tych obiektów. Czy można przełamać ten paradygmat?