Przedmiotem wykładu będzie zjawisko sekwencyjności w nauce o języku. Sekwencyjność jest tutaj definiowana jako cecha tekstu lub zbioru tekstów, wyrażająca relację następstwa dowolnych jednostek tego samego typu, uporządkowanych w linii tekstu, na osi czasu lub wg innej zmiennej (np. kolejności lektury czy publikowania). Do modelowania tak rozumianej sekwencyjności można wykorzystać m.in. szeregi czasowe, analizę spektralną, teorię szeregów stochastycznych, teorię informacji lub narzędzia akustyki.

Podczas referatu przedstawione zostaną na podstawie badań własnych oraz literatury przedmiotu struktury sekwencyjne i ich wybrane modele w tekstach ciągłych; modele stosowane w odniesieniu do sekwencji wielu tekstów (znane jako chronologie dzieł); wspomniana zostanie glottochronologia, czyli dział lingwistyki kwantytatywnej, który stawia sobie za cel matematyczne modelowanie rozwoju języka w długich odcinkach czasu. Autor odniesie się do filozoficznych prób wyjaśniania sekwencyjności (pojęcie „pamięci” tekstu, łańcuch przyczynowo skutkowy, pitagoreizm, platonizm).